Абу Нуайм Аҳмад ибн Абдуллоҳ ибн Аҳмад ибн Исҳоқ ибн Мусо ибн Миҳрон ал-Исфаҳоний, ҳижрий 336 (милодий 944) йили таваллуд топган. Машҳур ҳадис олимларидан, фиқҳ ва тасаввуфда ҳам замонасининг пешқадам зотларидан бўлган. Табароний каби буюк муҳаддислардан ҳадис олган. Йигирма жилдли «Ҳулятул-авлиё», «Далоил ун-Набавиййа», «Ал-мавзуот ул-кубро», «Китаб ул-мустахраж алал-Бухорий», «Ал-мустахраж ала Саҳиҳи Муслим», «Китаб ул-табақот», «Маърифат ул-саҳоба» каби машҳур асарлари бор. Ҳижратнинг 430 йили (милодий 1038) Исфаҳонда вафот этган.
