Бурҳонуддин Али ибн Абубакр ибн Абдужалил ал-Халил ал-Фарғоний ал-Марғиноний, ҳанафий мазҳабининг атоқли фақиҳларидан. Ҳижрий 511 (милодий 1123) йили Марғилон яқинидаги Риштон қишлоғида туғилган. Ёшлигидан тинимсиз илм ўрганди ва замонасининг энг машҳур фақиҳи бўлиб етишди. 573 йили фиқҳ илмининг барча турларини қамраб олган саккиз жилдли «Бидоят ул-мубтадий» асарини ёзишга киришди. Кейин шу асарнинг тўрт жилдли «Кифоят ул-мунтаҳий» номли шарҳини ёзди. Унинг тўрт жилдли «Ҳидоя» асари эса олимнинг номини бутун дунёга ёйди. У ҳанафий мазҳабининг энг нодир фиқҳий қўлланмаси сифатида саккиз асрдан буён дақиқ ва ишончли манба сифатида хизмат қиляпти. «Ҳидоя» турли йилларда бевосита араб тилидан форс, инглиз, рус, франсуз, немис, ўзбек тилларига таржима қилиниб, кўп бора чоп этилди. Ҳижрий 593 (милодий 1196) йилда Самарқандда вафот қилган, «Турбат ул-Муҳаммадийн»га дафн этилган.