Луғатда «йўқолган, зое бўлган, қидирмоқ» маъноларида келади. Шаръий истилоҳда тирик ёки ўлгани номаълум, асари махфий, хабари кесилган ғойиб одам, яъни бедарак йўқолган киши «мафқуд» дейилади. Мафқуд ўзининг молида тирик ҳисобланади, яъни биров ундан мерос олмайди, у ҳам бошқадан мерос олмайди, аёли бошқа эрга чиқмайди. Ҳанафий мазҳабига кўра, мафқуднинг тенгқурлари вафот этиб тугасагина уни ўлган деб ҳукм қилинади (ҳукм муддати тўқсон йил).
