Усмонли туркларнинг оврупоча аталиши. Турклар Ислом динини тўққизинчи-ўнинчи асрларда Ўрта Осиёда яшаётган пайтларидаёқ қабул қилган эдилар. Ўн биринчи асрда жануб томонга силжий бошлаган туркларнинг бир шохобчаси Салжуқ бошчилигида Форсда жойлашиб қолиб, 1055 йилда Бағдодни босиб олди. Иккинчи шохобчаси + ғурийлар эса Кобулни эгаллаб, у ерда ўз ҳокимиятини ташкил этди. Бошқа бир кичик шохобча Форс ва Ироқ орқали ўтиб, мўғуллар истилоси даврида Фурот дарёсининг юқори қисми соҳилларида маълум вақтгача қарор топди. У пайтда ҳали мусулмонлар ўз эътиқодлари учун салибчиларга қарши жанг олиб боришаётган эди. Ҳамма жабҳаларда Кичик Осиёда ҳам, Шомда ҳам кўнгиллиларга эҳтиёж сезиларди. Туркларнинг кўпгина гуруҳлари  шу минтақада бориб-келиб юришди, айримлари элхонлар ҳукмронлиги даврида бекликларни қўлга киритди. Ана шундай гуруҳлардан бирига Усмон исмли турк сардори бош бўлиб, унинг тарафдорлари «усмонли турклар» деб аталадиган бўлишди (кейинроқ уларни оврупача талаффузда оттоманлар деб номлай бошлашди). У ўзи бошқарган кўплаб жанглардан бирида ҳалок бўлганидан кейин ўғли Эртўғрул Кўнёнинг салжуқий султони Алоуддин хизматига ўтади. Жасур жангчилари билан донг таратган бу туркларни Султон византияликларга қарши савашда синаб кўрмоқчи бўлди. У Эртўғрулни Мармар денгизининг жанубий соҳилида жойлашган Сўғундга бек қилиб тайинлаб, унга чегара посбонлигини топширди. 1289 йили Эртўғрул вафот этгач, қабилага бошчилик ҳамда чегара туманига эгалик қилиш унинг ўғли Усмон ихтиёрига ўтди. Усмон кейинчалик узоқ йиллар дунёнинг каттагина қисмида ҳукм юргизган улкан салтанатга асос солди.