Луғатда «қизғаниш» маъносини билдиради. Истилоҳда эса инсоннинг ўз ҳаққига бошқанинг шерик бўлишини ёмон кўриши «рашк» дейилади. Рашк эркакка ҳам, аёлга ҳам бирдай яхши сифат, олий хислат саналади, чунки рашк муҳаббатдан келиб чиқади. Кундошини қабул қилолмайдиган аёлнинг кўпхотинлиликка рухсат берган шаръий ҳукмни рад этиши мумкин эмас. Унинг кундошини қабул қила олмаслиги рашк туфайлидир. Аммо шаръий ҳукмни рад ёки инкор этиши ғофилликдан-адашишдан бошқа нарса эмас. Эркак ўз аҳли ва номусини ҳимоя қилиши керак, бу нарса унга вожибдир. Номус ва шарафни рашк қилиш эркак бурчидир. Бу рашк Аллоҳ рози бўлмаган нарсанинг оилада бўлишига йўл қўймайди. Асримизда рашкни қаттиққўллик, бачканалик, мутаассиблик каби қандайдир номлар билан аталиши ғалатидир.