Қуръони каримнинг эллик бешинчи сураси номи, Мадинада нозил бўлган, 78 оятдан иборат. Суранинг илк оятида Аллоҳ таолонинг Раҳмон (меҳрибон) лиги уқтирилиб, У зотнинг бандаларга кўрсатган энг улуғ марҳамати уларга бутун ҳаётлари учун дастуриламал бўлган Қуръони каримни туширгани экани таъкидланади. Сўнгра Коинотдаги энг катта сайёралардан энг майда зарраларгача барча мавжудот Аллоҳ таоло томонидан ўта нозик ҳисоб-китоб билан яратилгани ва улардан ҳар бири зиммасига юкланган вазифани бажаришда Яратганга сўзсиз итоат қилиши баён этилади. Суранинг ўттиз бир жойида, яъни Аллоҳ таолонинг Қудрати илоҳийясига далолат қиладиган ҳар бир жумладан сўнг инсонлар ва жинларга қарата: «Бас, Парвардигорингизнинг қайси неъматларини ёлғон дея олурсизлар?!», деб хитоб қилинади.
