Луғатда «нафснинг интилиши, кибр» маъноларини билдиради. Истилоҳда беҳуда орзуларга берилиш, бирор шаръий сабаб бўлмасдан нафснинг бирор нарсага интилиши, майл қилиши «ҳавои нафс» дейилади. Ҳавои нафс инсоннинг файзу фазилати ва шарафига тўсиқ бўлади. Пайғамбар алайҳиссалом: «Эй Раббим, мени ёмон хулқ-атворлар ва ҳавои нафсдан узоқлаштиргин!», деб дуо қилганлар.
