«Жумъа» луғатда «жам бўлмоқ, тўпланмоқ» маъносини билдиради. Шунинг учун мусулмонлар масжидларда ҳамда қиёматда бутун халойиқ тўпланадиган кун «жумъа» деб аталади. Шу куни жамоат бўлиб адо этиладиган намоз эса «жумъа намози» дейилади. Аллоҳ таоло осмонлару ерни жума куни яратган, Одам атони шу куни халқ этган, уни шу кунда жаннатга киритиб, у ердан чиқарган. Қиёмат ҳам жумъа куни келади. Бу кунда дуолар қабул бўладиган алоҳида соат бор, мўминнинг Аллоҳ таолодан хайриятни сўраб қиладиган илтижоси шу вақтга тўғри келиб қолса, Аллоҳ уни албатта ижобат қилади. Аллоҳ таоло мўмин-мусулмонларга жумъа кунидаги жамоат ибодатини фарз қилган: «Эй мўминлар, қачон жумъа кунидаги намозга чорланса, дарҳол Аллоҳнинг зикрига шошиб боринглар ва олди-сотдини тарк қилинглар!» (Жумъа, 9). Жумъа намози шаҳар ва унинг яқинида яшайдиган, золимнинг хуружидан омонда бўлган, ҳур-озод, икки оёғи оқсоқ ёки шол бўлмаган, кўзи ожиз бўлмаган ҳар бир эр кишига фарзи айндир. Шу куни ғусл қилиш, мисвок ишлатиш, хушбўйланиш ва озода кийиниш суннат амаллардандир. Жумъа намози мискин-фақирларнинг ҳажига тенглаштирилади. Жумъа намозидан аввал имомнинг икки хутба нияти билан жамоатга хитоб қилиши фарздир.